Nie sposób przejść obojętnie wobec imponującej publikacji Goldhagena, którą otrzymujemy w polskim przekładzie dzięki wydawnictwu Znak. Cała historia pełna jest straszliwych epizodów lub okresów - brutalności, wojen i mordów, ale okrucieństwo dwudziestego wieku jawi się na tej szerokiej panoramie dziejów w sposób szczególny. Dwie wojny światowe, planowe eksterminacje, straszliwe pokłosie nazizmu i komunizmu, a i później - lokalne konflikty i prześladowania, które ciągnęły się znacząc kolejne kartki w kalendarzu przelewaną krwią niewinnych, stanowią o ponurym wizerunku dwudziestego wieku.

Coś przerażającego jest w tej okładce... Fragment, który zaraz podam również jest przerażający - "Kobietę, która pochowała męża, nazywa się wdową, mężczyznę, który stracił żonę – wdowcem. Dziecko bez rodziców jest sierotą. A jak nazwać ojca i matkę, którym zmarło dziecko?". I jeszcze ta wypowiedź holenderskiego pisarza Joosta Zwagermana: - Określenia "przejmujący" i "rozdzierający serce" są niewystarczające. "Cień mojego dziecka" wznosi się ponad to, co przejmujące i co rozdziera serce; nadaje kształt czemuś, co jest nie do zniesienia, czego nie można odwrócić. To wszystko mnie przeraża i jednocześnie każe pożądać każdego słowa... P.F. Thomése.